5 /5 ตรรกะ บัว: — เป็นที่ที่ศิษยาภิบาลสอนผมปอกสัปปะรส ในช่วงชีวิตที่ผมไม่รู้ว่าสัปปะรสแกะเปลือกอย่างไร
— เป็นที่ที่อนุญาตให้ผมแสดงถึงความเป็นผู้นำในตัวเอง แม้ผมจะไม่ใช่ผู้นำที่สมบูรณ์แบบ/ผู้นำที่ดี และในที่ที่ไม่ตัดสินและให้โอกาสเช่นนี้ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความเป็นส่วนหนึ่ง
— เป็นที่ที่มีประสบการณ์ของความสำเร็จในการสร้างคน/ในการสร้างชุมชน/และยังกระหายในการสร้างชุมชนที่แวดล้อมไปด้วยการยกย่องซึ่งกันและกัน และประคองใครก็ตามที่ล้มลงให้กลับมาลุกขึ้น ไม่ด้วยกำลังกายก็ด้วยกำลังใจ
— เป็นที่ที่บังเอิญสร้างคนที่มีชื่อเสียงให้เกิดขึ้นเสมอ และคนที่เป็นเบื้องหลังของความสำเร็จที่เกิดขึ้นในไทย (หลายครั้งก็เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่/หลายครั้งก็เป็นความสำเร็จอันเล็กน้อย) ซึ่งไม่ใช่พันธกิจของคริสตจักร แต่เป็นเมตตาของพระผู้เป็นเจ้า
— เป็นที่ที่มีชายหนุ่ม/หญิงสาว/ลูกเด็กเล็กแดง/พ่อแก่แม่เฒ่า/ขี้เมาชาวนาหน้าตาน่ารักอยู่เต็มไปหมด
— เมื่อเป็นชุมชนและมีผู้คนที่เข้ามานมัสการพระผู้เป็นเจ้า และพระองค์ผู้เป็นครูของผู้ชอบธรรมทั้งมวลเป็นศูนย์กลาง จึงทำให้ผู้คนที่นี่น่าคบหา น่าเข้าส่วนผลประโยชน์ และชื่นชมกันและกันได้อย่างเต็มใจ
(มีอีกหลายเรื่องที่ผมไม่กล้าเอ่ยถึงด้วยเกรงใจในความเป็นส่วนตัวของชุมชน) ขอบงับ
